Moe, moe en nog eens moe... Ik ben overprikkeld. M'n hoofd heeft te hard moeten 'werken'. Althans, zo lijkt het nu voor mij.
Gisteren weer naar het strandje geweest. Al kon ik heel het bbq inpak gedeelte loslaten omdat Joris dit zou doen... het vergt alsnog ontzettend veel. Voor iemand zonder belemmeringen kan inpakken al stressvol voelen, maar als je net als ik en anderen met mij snel overprikkeld ben dan is inpakken en zorgen dat je je boeltje compleet heb best hels...
We hebben alles denk ik, vertrekken weer lekker naar het water met ons t4 busje, want dat was ons toch best goed bevallen. Tijdens de rit houd ik mijn ogen dicht om me af te sluiten voor prikkels en eenmaal daar voel ik toch nog steeds onrust in m'n lijf... niet zozeer met de vraag of ik iets ben vergeten, maar gewoon soort vermoeidheid en onrust tegelijk. Het helpt me er altijd staan herinneren dat ik niet meer ben zoals ik was... Het is Bel 2.0 waar ik genoegen mee neem en waar ik ook van hou, maar die nu toch weer even stiekem verlangt naar de Isabella waarbij niets nooit teveel was...
Aan de buitenkant nu niets te zien, maar van binnen.....
Ik werd er van de week weer even snoeihard mee geconfronteerd... gaat dit ooit wennen....we wonen nu bijna 4 jaar op de Brabantse Wal en dus nog niet iedereen kent ons... Ik meng me prima aan de schoolpoort en voer een leuk gesprek met een moeder van school... ze had iets opgevangen over konijntjes enz... na een poosje kletsen stelde ze mij de vraag, die mij nu al een hele tijd niet was gesteld en me dat wel beviel.... "Waar werk je eigenlijk?" Vroeg ze....
Gaat deze vraag ooit wennen, het doet me pijn, vanbinnen zal ik altijd een beetje huilen, ik geef antwoord en leg in het kort een beetje de situatie uit... Haar gezicht zegt genoeg.. ze schrikt "Dit was wel het laatste wat ik achter jou had gezocht.. Je bent altijd zo vrolijk en komt niet over alsof je ziek bent"
Niets is wat het lijkt... vroeger oordeelde ik zelf misschien ook weleens te snel over mensen, maar nu ik het zelf meermaals ervaar dat ziek zijn niet altijd van buiten te zien is, voel dit altijd echt vervelend...
Mensen mogen ernaar vragen en doe dit gerust. Ik kan ze het uitleggen en er komt op deze manier begrip, als het eens niet met je gaat bijvoorbeeld of eens wegduikt omdat je even niet wilt praten omdat je al overprikkeld genoeg bent van de piepjes aan de kassa tijdens boodschappen doen, de auto's die je voorbij razen, de harde muziek in de winkel...
Vanavond wilde ik weer wel vol goede moed proberen te bbqen, simpel gewoon een random burger... kreeg de kooltjes niet lekker aan en voelde de vermoeidheid m'n benen in slaan. Was erbij gaan zitten en daar... yes... kwam mijn reddende engel. Fikste zo snel hij kon een hete bbq en zo maakte ik toch nog wel een lekkere maaltijd.... mannen tevree, ik tevree...
Even niets bijzonders... gewoon even niet...
Reactie plaatsen
Reacties
Bel neem de tijd en kalm aan een weekje of twee weekjes een keer lekker uitrusten. De mannen komen vast niet om van de honger dus neem gewoon even je rust je verdient het.
Soms is juist iets wat voor jou heel normaal is toch heel bijzonderje hebt het toch gedaan 😉 als ik jou blog lees moet ik af en toe slikken
Ja ziekte is niet altijd te zien en een oordeel is snel gevelt
Het is makkelijk om over een ander te oordelen dan over je zelf
Hou moet en ga er voor geniet van elk moment
Hou de vik er in 😉😁😁
Geloof me, leven met iets wat niet altijd aan de buitenzijde te zien is, kan altijd voor rare/moeilijke/confronterende momenten zorgen.
Het beste wat je kunt doen is wat je deed, erover praten.
Ikzelf heb jarenlang geprobeerd niet die vrouw/moeder met een flinke hartafwijking te zijn, ik wilde 'normaal' zijn, maar heb in de jaren geleerd, dat mensen je meer dan begrijpen als je gewoon het uitlegd.
De rauwe randjes van de vragen, die worden steeds iets zachter, al zullen ze altijd gevoelig blijven, het heeft tijd nodig, echt jaren, maar het gevoel van steken slijt.
Maar je doet het top! Jij bent er, ondanks je ziekte, echt voor je kind, je man, maar ook echt wel voor jezelf.
En geloof me, voor jou is het een gewone burger, maar eigenlijk is dat ook weer heel speciaal, wat je hebt het wel gemaakt, ondanks dat je lijf het even niet meer wilde.
Je bent een doorzetter. Blijf altijd dichtbij jezelf en blijf maar je lichaam luisteren, en de offday dagen mogen er zijn.
Dankjewel voor het delen van je verhaal, dat je durft te laten zien dat het niet altijd gaat, want de wereld online maakt het leven qua uiterlijk van te mooi, terwijl een mens bestaat een goede en minder dagen.
Je bent een topper! Mooi mens!
En rust pakken mag om zo weer een beetje je energie terug te krijgen, voel je daar nooit schuldig over.
Dankjewel weer voor je blog, ik volg je graag!
Hey Meissie,
Heftig weer zeg!! Hopelijk vind je deze week wat meer rust! De burger ziet er weer heerlijk uit. Zoals alles was je maakt!! You go girl!! 😘😘
Hoi Isabelle, ik was helemaal ontdaan en kwaad na het lezen van de reactie van ene Hans De wit. Wat denkt zo'n miezerig mannetje wel niet. Helemaal niets vermoed ik, want hij heeft helemaal niet te denken, want hij heeft geen hersens.
Ik vind het tof van je dat je verhaal wilt delen, en dat is alleen maar goed.
En wat die reactie van Hans De wit betreft, vergeet dat misluksel snel en ga gewoon door met je blog, want uit eigen ervaring weet ik dat het helpt om iets van je af te schrijven.
Liefs❤
Hoi lieve Isabel
Het is gewoon een kutziekte en ik denk dat je er alles en nog meer uit haal wat erin zit. Ik las de reactie van de Wit en vind het een zielige vertoning wat hij schrijft. Kan er nog niet eens kwaad om worden. Hij mist een hoop inlevingsvermogen wat op zich voor hem een groot gemis is. Fijn dat het leven voor hem schijnbaar op rolletjes loop.
Wat je schrijft over wat de ziekte met je doet ben je nog erg mild in want vanuit mijn zorgachtergrond heb ik bijna altijd anders meegemaakt hoe boos en verdrietig en opstandig mensen kunnen zijn met een chronische ziekte en ook dat is weer begrijpelijk. Ik ben trots op je zoals jij in het leven staat ook al is het zwaar om je iedere dag weer op laden en keuze 's te maken wat je die dag kunt doen. Want niet iedere dag is het zelfde.
Liefs Mies😘
Dankjewel lieve Mies,
Deze reacties komen er misschien nog meer, maar ach, als dat alles is, heb ik toch een heerlijk leven ;)
Focus me wel op de mensen die me energie geven, dankjewel :)
Liefs xx
Lieve Bell,
Wat ben je toch een sterke vrouw, het straalt kracht uit dat je deze blog durft te schrijven en ook laat zien dat je ziek bent. Dat niet alles in het leven vanzelfsprekend is.
Ik geniet van je bbq recepten en foto’s en verhalen.
Heel veel sterkte en neem je rust als je lichaam erom vraagt.
Lieve groetjes
Lieve Jits,
Dankjewel voor je lieve woorden...
Doet me goed.
Liefs
Kanjer 😘
Bedankt❤
Meneer de Wit, roep niet zomaar iets zonder te weten wat er speelt.
Je weet waarschijnlijk niet hoe het voelt om MS en hersenschade te hebben.
Met die klote ziekte hebben veel mensen een depressie.
Ik heb het zelfde probleem en weet helaas hoe t voelt.
Maar sta zelf ook meerdere keren per week te bbqen en ik sport zo veel mogelijk om sterk te blijven.
Het is zwaar maar ook ontspanning en een manier om te genieten.
Niemand ziet aan mij dat ik MS heb, maar ik laat het ook niet merken eigenlijk.
Maar het is zeker wel iedere dag een strijd!
Bell, ik kom er net pas achter door deze blog dat je MS heb.
Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht na de vele fotos die ik op facebook bbq groep zag.
Knap wat je allemaal op tafel zet, het ziet er heel erg goed uit!
Hi Cindy,
Bedankt voor je lieve berichtje... het is heftig, maar hee we zijn geen opgevers. Dat is geen optie. Strijden naar hartenlust en luisteren naar je hart!
Geniet van alle momenten die je energie geven en misschien komen we elkaar weleens tegen :)
Liefs Bell ❤🔥